نوشته: حسين حسينيان

صمیمیت، عنصری موثر و مهم در روابط انسانی و مهارتی است که مدیران را در مقام رهبری بسیار به‌کار می‌آید. مدیری بزرگ را نمی‌توان بدون تعالی در این مهارت یافت. صمیمیت را می‌توان ایجاد هم‌دلی و هم‌ذات‌پنداری در زیردستان تعریف کرد. صمیمیت با کارکنان موجب انگیزش و تعهد آن‌ها می‌شود و بهره‌وری و ابتکارعمل آن‌ها را ارتقا می‌بخشد. این هنر به‌ویژه در سازمان‌های ایرانی بسیار ضروری و بلکه حیاتی است، چرا که فرهنگ کارکنان ایرانی بیش‌تر متکی بر روابط است تا منطق و وظیفه‌شناسی. به‌تجربه می‌توان مدعی شد مدیری که توانسته باشد صمیمیتی سازنده بین خود و کارکنانش برقرار سازد، نیمی از طریق موفقیت را پیموده است.