By Lisa Rosh/ Lynn Offermann

نوشته: لیزا راش و لین آفرمن

ترجمه: سارا پنجی زاده

افزایش محیط‌های کاری مشارکتی و تیم‌های پویا در سال‌های اخیر نیاز به «صداقت» و «صمیمیت فوری» را تشدید کرده و انتظار می‌‏رود مدیران الگوی آن باشند. اما افشای افکار، احساسات و تجربیات در محل کار می‌تواند ناموفق از آب درآید، اگر عجولانه انجام شود، زمانبندی مناسبی نداشته باشد یا با هنجارهای فرهنگی یا سازمانی ناسازگار باشد. اصلاح این وضعیت برای رهبران در هر سطحی از مسیر شغلی می‏تواند چالش‌برانگیز باشد. نویسندگان بیش از چهار دهه پژوهش در زمینه روانشناسی اجتماعی و سازمانی را به‌کار گرفته‌اند تا به اشتباه‌های متداولی که مدیران در هنگام تلاش برای حفظ اصالت خود مرتکب می‌شوند نگاهی انداخته و طرحی پنج‌مرحله‌ای را برای حرکت به‌سوی خودافشایی موثرتر پیشنهاد ‌کنند.

1 زیربنایی از خودشناسی را ایجاد کنید. بهترین رویکرد آن است که از زیر زبان ‌همکاران خود بازخوردهایی صادقانه را بیرون کشیده و با کمک یک مربی آن‌ها را پیگیری کنید.

2 ربط با کار را در نظر گیرید. پیش از افشای اطلاعات خصوصی، از خود بپرسید آیا به این موقعیت مربوط می‌شود یا خیر.

 3 رازگشایی‌ها را صادقانه سازید. داستان‌سرایی یا سرهم‌بندی ماجراها به‌آسانی کشف می‌شود و می‌تواند به اعتبارتان لطمه بزند.

4 بافتار سازمانی و فرهنگی را درک کنید. بعضی جوامع بیش از دیگران گرایش دارند که اطلاعات مربوط به خودشان را ‌افشا ‌کنند.

5 افشا‌های بسیار شخصی را به‌تعویق انداخته یا از آن‌ها پرهیز کنید. نخست توجه کنید دیگران چه‌قدر صریح هستند.

نویسندگان این مقاله، ابزاری را گنجانده‌اند که به سنجش ‌این‌که چه زمانی دست به افشاگری بزنید و چه زمانی نه، کمک می‌کند.