By Debra Dunn/ Keith Yamashita
نوشته: دبرا دان و كيت ياماشيتا
ترجمه: پريسا زماني
در فاصله یك‌صد مایلی بنگلور هند، منطقه‌ای روستایی به نام كوپام قرار دارد كه یك‌سوم جمعیت آن بی‌سواد هستند، بیش از نیمی از خانوارها برق ندارند و درصد مبتلایان به ایدز بالاست. این دقیقاً همان محیط چالش‌آوری است كه هیولت‌پاكارد (اچ.پی) را بر آن داشت تا كوپام را به‌عنوان یكی از اولین «جوامع اینترنتی» خود برگزیند. از طریق این برنامه، هیولت‌پاكارد مشاركت‌های خصوصی‌دولتی را به‌وجود آورد و با بهره‌گیری از فن‌آوری، توسعه اقتصادی را سرعت بخشید. در عین حال، از گشایش بازارهای جدید و توسعه خدمات و فن‌آوری‌های تازه نیز غافل نشد.
اچ.پی، اصول مدیریت یك كسب‌وكار موفق فن‌آوری را به این ابتكارها افزود. به عنوان مثال، این شركت ابتدا با بهره‌گیری از یك چرخه تكرارشونده در نمونه‌سازی خدمات و فراورده‌ها، نیازهای مشتری را شناسایی می‌كند و سپس از نزدیك به بررسی تجربه و نظر اهالی درباره آن فراورده‌ها و خدمات می‌پردازد. بدین ترتیب، یك تیم با استعدادهای مختلف انتخاب می‌شود تا مهارت‌های متعدد خود را به این اقدام ابتكاری و نو بیفزاید. با استفاده از رویكرد سیستمی تمام عناصری كه در یافتن راه‌حلی موثر برای مشكل مطرح‌شده دخیل هستند، به‌طور هم‌زمان امتحان می‌شوند. یك «شالوده اصلی» ایجاد می‌شود تا دیگر دست‌اندركاران یعنی شركت‌ها، آژانس‌های انتفاعی و غیرانتفاعی و دولت، بتوانند فن‌آوری‌ها و كاربردهای خویش را روی این شالوده پیاده كند.
اقداماتی از این دست كمك می‌كنند تا اچ.پی اطمینان حاصل كند كه در صورت سرمایه‌گذاری نتایج واقعی و پایدار برای جامعه موردبحث حاصل می‌شود. البته، اچ.پی از كسب‌وكار خویش نیز بازده به‌دست می‌آورد. در كوپام، شركت اچ.پی در حال شناسایی نیاز مردم برای محصولات جدید (و پیشرفته) و كالاهایی مثل دوربین دیجیتالی است كه نیروی آن از انرژی خورشید تامین می‌شود و به همراه چاپگر در یك كوله‌پشتی جا می‌گیرد.
با دخالت دادن جامعه و رهبرانش و همكاری با آن‌ها در طراحی ابزارها و توانمندی‌های نو، اچ.پی در حال دست‌یابی به دانشی است كه آموختن آن برای تبدیل شدن به رقیبی قدرت‌مند در دیگر مناطق درحال‌توسعه لازم است.