By chuck Lucier and Jan dyer
نوشته: چاك لوسيه و يان داير
ترجمه: ریحانه احسنی زاده
در سراسر جهان هیات‌مدیره‌ها چهار بار بیش‌تر از سال 1995 مدیران‌عامل را اخراج می‌كنند. این روند پرسش مهمی را برمی‌انگیزد:آیا هیات‌مدیره توانایی مدیرعامل را برای رهبری بلندمدت تضعیف می‌کند؟
اگر هیات‌مدیره‌ها از «انگولك‌كردن» خوششان می‌آمد و به نوسانات جزئی در عملكرد مالی و توقعات سرمایه‌گذاران واكنش نشان می‌دادند، جواب سوال بالا مثبت بود. بی‌شك شرکت‌ها از دست مدیران‌عاملی که از خطر می‌گریزند و فقط به درآمدهای سه‌ماهه می‌اندیشند سخت در عذاب هستند.
اما تحقیق یك‌دهه‌ای بوزآلن‌همیلتون در مورد جابه‌جایی مدیران‌عامل 2500 شرکت در جهان به نتیجه دیگری اشاره دارد. واكنش اعضای هیات‌مدیره افراطی نیست. آن‌ها كاری را انجام می‌دهند كه همیشه انجام داده‌اند: برکناری مدیران‌عامل بی‌كفایتی که در سال‌های گذشته تحت حمایت هیات‌حاكمه خطاکار شركت‌ها بوده‌اند.
هرچند معدودی از مدیران‌عامل به دلیل رفتارهای غیرقانونی و غیراخلاقی اخراج می‌شوند، اكثریت به علت نتایج بد مالی كه خود ناشی از زوال كسب‌وكار محوری شركت مربوطه است اخراج می‌شوند. در مجموع، عملكرد مالی، گردش نقدینگی و ارزش بازاری شرکتی که مدیرعامل آن اخراج شده بود، نصف این نسبت‌ها در شرکت‌هایی بود که مدیرعامل‌های كارامد داشتند. در دوران بد گذشته كه مدیران‌عامل پادشاهی می‌كردند، صرف‌نظر از عملکرد خوب یا بد، مدت‌های مدیدی در مقام خود باقی می‌ماندند. امروزه، اعضای مستقل‌تر هیات‌مدیره (که به دلیل تغییرات در حاكمیت شركت‌ها قدرت گرفته‌اند) مدیران‌عامل ناکارامد را بعد از برخورداری از فرصتی مناسب و قبل از آن‌که خسارات جبران‌ناپذیری به شركت وارد سازند برکنار می‌کنند.
این هیات‌مدیره‌ها همان فرصتی را برای اثبات خود به مدیران‌عامل می‌دهند كه اسلافشان در سال 1995 می‌دادند. اكنون هم اخراج مدیران‌عامل به‌طور متوسط پس از شش سال اتفاق می‌افتاد. طول خدمت مدیران‌عاملی كه سر موعد بازنشسته می‌شوند نیز تغییری نكرده و همان نه سال است. كاهش در متوسط دوره تصدی مدیران‌عامل كم‌تر از نتایج ریاضی افزایش نسبت مدیران‌عامل اخراجی نیست.
چهارچوب زمانی شش‌ساله برای اخراج مدیران‌عامل کاملاً قابل‌درك است. فعل‌وانفعالات رقابت جهانی (تغییرات سریع و غیرقابل‌پیش‌بینی ناشی از نوآوری‌های رقبا، تکنولوژی‌های جدید و اقدامات دولت‌ها) کسب‌وکارها را برای ساختن و بازساختن مزیت‌های رقابتی خود در هر سه یا چهار سال به‌چالش می‌كشند. در این محیط، تمركز متعارف بر بلندمدت موجب تقویت خودبزرگ‌بینی شده و باعث می‌شود پاسخ مناسب در مقابل رقبای نوآور داده نشده و در استقبال از فرصت‌ها سهل‌انگاری شود.