Tsedal Neeley

نوشته: سدال نیلی 

ترجمه: نازنین وارسته

امروزه شرکت‌های بسیاری به کارمندان خود در اقصی نقاط جهان اتکا می‌کنند تا از تنوع و تبحر محلی این افراد برای کسب مزیت رقابتی استفاده کنند. اما ‌تیم‌‌هایی که از لحاظ جغرافیایی متفرق هستند با چالشی بزرگ روبه‌رو هستند: جدایی فیزیکی و تفاوت‌های فرهنگی می‌توانند باعث ایجاد فاصله اجتماعی یا فقدان روابط عاطفی شوند که این وضعْ سوء‌تفاهم و بی‌اعتمادی را در پی دارند.
نویسنده مقالهْ برای کمک به مدیریت موثر رهبران تیم‌های جهانی، چارچوبی موسوم به «‌اسپلیت» را ارائه می‌دهد که موجب کاهش فاصله اجتماعی می‌شود. این چارچوب دارای پنج جزء است:
ساختار. اگر یک تیم از ‌گرو‌‌های مختلفی با دیدگاه‌های متفاوتی درباره قدرت نسبی خود تشکیل شده باشد، رهبر آن ‌باید ‌به‌طور مکرر با آن‌هایی که دورتر هستند ارتباط برقرار ساخته و روی وحدت ‌تیمی تاکید کند.
فرایند. فرایندهای جلسات باید امکان تعاملات غیررسمی‌ موجد هم‌دلیْ را فراهم سازند.
زبان. همه، بدون توجه به میزان تسلطشان بر زبان، باید تشویق شوند در مباحث شرکت کنند.
هویت. اعضای تیم ‌باید فعالانه آموزنده و آموزش‌دهنده فرهنگ‌ها باشند تا هویت یک‌دیگر را درک کنند و از تعبیر غلط رفتار دیگران ممانعت کنند.
تکنولوژی. هنگام انتخاب میان جلسات ویدیویی، ‌ایمیل و شیوه‌های دیگر تماس، مدیران باید از خود بپرسند آیا گفت‌وگوی زنده را ترجیح می‌دهند، آیا پیامشان نیاز به تاکید و تقویت دارد و آیا خودشان مایل به استفاده از تکنولوژی هستند که از دیگران توقع استفاده از آن را دارند.