برای سال‏‌های زیادی مدیران تشویق می‏‌شدند آشکارا از همه اعمال کارکنان انتقاد یا تمجید کنند. اما به‏‌تازگی کشف شده که این بازخورد کمکی به رشد و پیشرفت کارکنان نمی‏‌کند. نخست، پژوهش نشان می‏‌دهد افراد نمی‏‌توانند به شکل قابل‏‌اعتمادی عملکرد دیگران را رتبه دهند: بیش از پنجاه درصد رتبه‏‌بندی هر فرد توسط فرد دیگر منعکس‏‌کننده ویژگی‏‌های شخصیتی فرد رتبه‏‌دهنده است، نه فرد رتبه‏‌بندی‏‌کننده. دوم، علوم اعصاب نشان می‏‌دهد انتقاد واکنش «جنگ یا گریز» مغز را فعال و از یادگیری جلوگیری می‏‌کند. در نهایت، عالی‏‌بودن از نظر هر فرد متفاوت است، بنابراین، نمی‏‌توان آن را پیشاپیش تعریف و از فردی به فرد دیگر منتقل کرد. همچنین متضاد شکست نیست. مدیران هرگز نمی‏‌توانند از طریق تعیین مصداق شکست و گفتن نحوه اصلاح آن به دیگران به عملکرد عالی دست پیدا کنند.
در مقابل، وقتی مدیران خروجی چشمگیری را مشاهده می‏‌کنند، باید به فردی که موجب آن بوده برگردند و بگویند: «بله، همینه!» و احساس خود را از چرایی موفق دانستن آن به‏‌اشتراک بگذارند. علوم اعصاب نشان می‏‌دهد بیش‏‌ترین رشد زمانی رخ می‏‌دهد که افراد روی قوت‏‌های ما تمرکز می‏‌کنند. یادگیری بر اساس درک ما از آن‏‌چه خوب انجام می‏‌دهیم به‏‌دست می‏‌آید، نه آن‏‌چه که در انجامش ضعیف هستیم و بی‏‌تردید نه بر اساس درک شخص دیگری از آن‏‌چه در انجامش ضعف داریم.