By Sendhil Mullainathan

نوشته: سندیت مولایناتان
ترجمه: عاطفه پاشازاده

 ما ابزارهایی برای به‌صدا درآوردن زنگ‌های هشدار داریم

ویل راجرز پندی خردمندانه درباره سرمایه‌گذاری دارد: «مقداری جنس خوب بخرید، آن‌ها را انبار کنید تا قیمت‌شان بالا برود و بعد بفروشید. اما اگر قیمت‌شان بالا نمی‌رود، آن‌ها را نخرید.» امروزه توصیه‌هایی هم درباره حباب‌های اقتصادی می‌شود. این توصیه‌ها به‌همان اندازه مفید هستند: اگر بترکد، حباب بوده است. این تحلیل پست‌مدرن برای مورخان مفید است، اما برای محدودکردن زیان‌های جانبی، برای مثال زیان وارده به خانه در اثر تنزل قیمت مسکن، کارایی ندارد.

یک سیستم هشدار زودهنگام ارزشمند خواهد بود. این سیستم روش قانونگذاران در تضمین امنیت و ایمنی موسسات مالی را تغییر می‌دهد. قانونگذاران برای اطمینان از امنیت یک نهاد مالی باید ارزش دارایی‌های آن را بر اساس ريسك تنزیل کنند. طبق چارچوب قانونگذاري بازل، مقدار تنزیل بر اساس قیمت بازاری ریسک تعیین می‌شود. این، عواقب فلاکت‌باری در خلال حباب دارد: منظور از حباب زمانی است که بازار ميزان ريسكي بزرگ را دست‌كم مي‌گيرد. یک موسسه مالی که در ژانویه 2007، پنج‌میلیون دلار اوراق بهادار وثیقه‌دار در دفترکل خود داشت، با ريسك بیش‌تر (و امنیت‌ کم‌تر) روبه‌رو بود. اگر شاخصی معتبر برای تعیین بی‌ثباتی (حباب‌بودن) یک گروه از دارایی‌ها داشته باشیم، قانونگذاران می‌توانند ريسك را بکاهند. آن‌ها می‌توانند ارزش دارایی را بیش‌تر تنزیل کرده و وضعیت کل ترازنامه را نسبت به تهدید موجود تحلیل کنند.