نوشته: اریک جنزن
ترجمه: آناهيتا خزاعی
تنها شاخص اقتصادی که باعث امیدواری درازمدت شرکت‌هاست، افزایش نرخ پس‌انداز خانوارهاي آمريكايي يا به‌عبارت ديگر، بخشی از درآمد حقوق‌بگيران است كه خرج نمي‌شود. تا پيش از بحران اقتصادي، پس‌انداز در آمريكا نزديك به صفر بود، اما از آن زمان تاكنون اين شاخص همواره رو به افزايش بوده است. در زمان نگارش اين مقاله، نرخ پس‌انداز حدود 4.8 درصد است. اقتصاددانان و رهبران كسب‌وكار معتقدند گرچه افزايش ناگهاني رقم شاخص پس‌انداز در كوتاه‌مدت به دليل كاهش مخارج بوده، اما هم‌چنان مي‌توان آن را نشانه خوبي دانست. گريگوري براون از دانشكده مديريت كنان‌فلاگلر دانشگاه كاروليناي‌شمالي مي‌گويد: «اگر شاخص پس‌انداز هم‌چنان يك درصد باقي مي‌ماند، من بيش‌تر بدبين بودم.» دوستان من كه شركت‌هاي مختلف سهامی عام وخاص را اداره مي‌كنند نيز كم‌وبيش همين نظر را دارند. حتا نرخ پس‌انداز بين شش تا هشت درصد هم قابل‌قبول است. چنین استدلال می‌شود که اگر مصرف‌كنندگان به عادت قديمي «استقراض و خريد» بازنگردند، روزي تمام پس‌انداز نقدی خود را خرج خواهند كرد و در نتيجه، كسب‌وكارها از اين امر منتفع خواهند شد