Thomas Davenport/ Julia Kirby

نوشته: توماس داونپورت و جولیا کربی

ترجمه: شیرین ناظرزاده و فرید مستوفی

مردم به درستی نگران پیشرفت اتماسیون در تمام جنبه‌های زندگی خود هستند. مگر در مواردی که ما به همان تعداد شغل‌هایی که از انسان‌ها می‌گیریم برای آن‌ها کار پیدا کنیم‌، تمام مشکلات اجتماعی و روانی بیکاری (از رکود اقتصادی گرفته تا بیکاری جوانان و بحران‌های هویت فردی) بیش‌تر خواهند شد.

نویسندگان می‌پرسند، چه می‌شود اگر بخواهیم چارچوب‌ها را تغییر دهیم؟ چه می‌شد اگر به کشف شاهکارهای جدیدی نائل می‌شدیم که مردم می‌توانستند با کمک ‌ماشین‌‌های متفکر بهتری به‌دست آورند؟ ما می‌توانیم تهدید‌های اتوماسیون را ‌به‌عنوان یک فرصت برای تقویت‌، چارچوب‌بندی کنیم. نویسندگان به بررسی مواردی پرداخته‌اند که در آن دانش‌ورزان با ‌ماشین‌‌ها برای انجام کارهایی که نمی‌توانند به‌خوبی انجام دهند همکاری می‌کنند و دریافته‌اند که افراد هوشمند قادر به اتخاذ پنج روش برای همکاری با ‌ماشین‌‌های هوشمند هستند.

برخی افراد به سطوح حتا بالاتری از شناخت می‌رسند که ماشین نمی‌تواند دنبال کند. برخی فراتر رفته و کارهای ذهنی را انجام می‌دهند که ‌ماشین‌ها نمی‌توانند انجام دهند. برخی‌ برای نظارت و تنظیم تصمیم‌گیری کامپیوتر داخل می‌شوند. برخی به قلمرو بسیار تخصصی تجربه و تخصص وارد خواهند شد. برخی هم به‌طور حتمی ‌با ایجاد ماشین‌های نسل بعدی و یافتن راه‌های جدید گامی ‌‌به جلو خواهند برداشت تا قوت‌های انسانی کارکنان را تقویت کنند.