By Sylvia Ann Hewlett/ Carolyn Buck Luce
نوشته: سیلویا آن هیولت و کارولین باک لیوس
ترجمه: دکتر مریم شریفیان ثانی
بیش‌تر زنان متخصص در نقطه‌ای از زمان، حرفه موفق خود را ترك می‌كنند. این زنان به‌خاطر پرورش فرزندان، مراقبت از والدین سالمند و سایر مواردی كه وقت آن‌ها را می‌گیرد، با كناره‌گیری‌های پی‌درپی از كار روبه‌رو می‌شوند. وقتی هم‌زمان تحت فشار ساعات طولانی كار و نارضایتی از آن هستند، تصمیم برای كناره‌گیری آسان‌تر می‌شود. اما بدا به‌حال زنانی كه تصمیم به خروج‌شان موقتی باشد. نویسندگان مقاله بر این نكته صحه می‌گذارند كه بازگشت زنان متخصص به مسیر موفقیت‌آمیز حرفه‌ای خود بسیار كم و با فاصله زمانی بسیار زیاد اتفاق می‌افتد. تحقیق پیمایشی اخیر آن‌ها، برای اولین بار گستردگی مشكل را آشكار می‌سازد: چه درصدی از زنان كارآزموده كار را ترك می‌كنند و برای چه مدت؟ به هنگام بازگشت به‌كار با چه موانعی روبه‌رو می‌شوند و به‌خاطر دوران كناره‌گیری از كار چه بهایی می‌پردازند؟
مفهوم ضمنی آن برای جامعه شركتی امریكا چیست؟ حداقل یك نكته واضح به‌نظر می‌رسد: همین‌طور كه هم‌سویی عوامل بازار و اقتصاد، محدودیت دستیابی به افراد مستعد و كمبود مهارتی را بار دیگر به موضوعاتی مهم تبدیل می‌كند، كارفرمایان باید وارونه‌سازی این فرار مغزها را بیاموزند. بخواهیم یا نخواهیم، تعداد زیادی از زنان كارآزموده و متعهد، در دوره‌ای از زندگی حرفه‌ای نیاز به كناره‌گیری از محیط كار دارند. شگرد كار این است كه به آن‌ها كمك كنیم تا پیوندهای خود را با كار حفظ كنند و این اقدام، امكان برگشت به نیروی كار را (بدون رانده‌شدن به حاشیه برای بقیه عمر) برای آن‌ها فراهم می‌آورد.
راهبردهای ایجاد چنین پیوندهایی شامل ایجاد مشاغلی با ساعات كار كم‌تر، انعطاف‌پذیری در روزهای كاری و منحنی شغلی، رفع بدنامی كناره‌گیری از كار، خودداری از شكستن پل‌های پشت‌سر، ایجاد گریزگاه‌هایی برای بروز احساسات نوع‌دوستی و پرورش حس بلندپروازی زنان می‌شود. گزارشی ویژه از هاروارد بیزنس ریویو در نشانی www.womenscareersreport.hbr.orgدر دسترس است كه یافته‌های تفصیلی این پیمایش را نشان می‌دهد.