اگر رهبر یک سازمان بزرگ هستید یا تنها برای خودتان کار می‌کنید، ولی دغدغه پیشرفت جهان را دارید، باید یک مسئله را مدنظر قرار دهید: چگونه می‌توانید در شبکه‌های جهانی حل مشکلات که به‌طور روزافزون به حل مشکلات جهان می‌پردازند، شرکت کنید؟
یک شبکه حل مشکلات جهانی در واقع مجموعه‌ای از شرکت‌های مستقل است که حول یک مشکل یا مسئله جهانی که برای همه آن‌ها مهم است، اما هیچ یک قادر به حل آن به تنهایی نیستند، گرد آمده‌اند. آن‌ها وقتی به یک شبکه تبدیل می‌شوند که به جای عملکرد یک‌جانبه یا رقابت‌جویی (همان‌طور که برای مثال وابستگان به یک صنعت در اقتصاد بازاری انجام می‌دهند) با یک‌دیگر تعامل و فعالیت‌هایشان را هم‌سو می‌کنند تا به اهداف‌شان برسند.
همکاری‌های دوجانبه برای حل مشکلات مشترک از قدیم وجود داشته است. نمونه بارز آن در دنیای کسب‌وکار، شبکه‌های استانداردسازی هستند. با این حال، بزرگ‌ترین مشکلات اجتماعی و اقتصادی با اتحاد ملت‌ها و دولت‌ها مورد توجه قرار گرفته‌اند. الگوی همکاری جهانی پس از جنگ جهانی دوم ایجاد شد، وقتی نمایندگان 44 کشور دنیا در برتون‌وودز در همپشایر دور هم جمع شدند. این کار باعث ایجاد صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی، سازمان ملل متحد، گروه جی‌هشت و سازمان تجارت جهانی و غیره شد.
[1]. دان تپ‌اسکات، مدیر برنامه «شبکه‌های جهانی راه‌حل» در دانشکده مدیریت روتمن وابسته به دانشگاه تورنتو و یکی از نویسندگان کتاب ماکروویکینومیکس (پورتفولیو، 2010) است.