By James Kouzes/ Barry Posner
نوشته: جیمز کوزس و باری پوزنر
ترجمه: مهرناز اخوت
پیش‌نگری (تجسم امکانات هیجان‌انگیز و شریک‌کردن دیگران در چشم‌انداز مشترکی از آینده) ویژگی است که تا حد زیادی، رهبران را از نارهبران متمایز می‌سازد. این را می‌دانیم، چون از پیروان پرسیده‌ایم.
در یک پروژه نظرسنجی در دست انجام، از ده‌ها هزار کارمند از سرتاسر جهان سوال کردیم: «انتظارتان از یک رهبر (بنابه تعریف، کسی که مشتاقانه از او پیروی می‌کنید) چیست و چه چیزی را در او تحسین می‌کنید؟» سپس پرسیدیم، «انتظارتان از یک همکار (بنابه تعریف، کسی که دوست دارید عضو تیم شما باشد) چیست و چه چیزی را در او تحسین می‌کنید؟» الزام نخست یک رهبر (صداقت) مهم‌ترین ویژگی یک همکار خوب نیز بود. اما دومین الزام مهم یک رهبر (پیش‌نگری) فقط در نقش رهبری کاربرد دارد. تنها 27 درصد از پاسخ‌دهندگان این ویژگی را به‌عنوان آن‌چه در همکار می‌پسندند، انتخاب کردند، در حالی که 72 درصد، آن را از رهبر انتظار داشتند. (در میان پاسخ‌دهندگانی که نقش‌های بالاتری در سازمان داشتند، این درصد به 88 می‌رسید.) هیچ کیفیت دیگری چنین تفاوت چشمگیری را بین رهبر و همکار نشان نداد.
این مسئله به چالش عظیم یک مدیر در حال اوج‌گیری اشاره دارد: این مهم‌ترین خصیصه‌ای است که رهبران را از یاری‌دهندگان منفرد متمایز می‌سازد و چیزی است که ناگزیر نبودند در نقش‌های غیررهبرانه پیشین خود به نمایش بگذارند. شاید به همین دلیل است که به‌نظر می‌رسد اندک رهبراني عادت به پیش‌نگری را در خود به‌وجود آورده‌اند....