ورود كليله و دمنه به ايران توسط برزويه، پزشك دربار انوشيروان ساساني خود داستاني است دل‏نشين كه فردوسي در شاهنامه از زبان شادان برزين سروده و جلال‏الدين مولوي نيز در دفتر دوم مثنوي بي‌آن‏كه نامي از فردوسي يا انوشيروان و برزويه ببرد از آن ياد مي‏كند. اين داستان را مي‏گذاريم براي فرصتي ديگر ولي در اين‏جا مي‏خواهيم يكي از داستان‏هاي كليله و دمنه را كه از زبان مولوي در دفتر نخست مثنوي آمده بازگويي و بررسي كنيم؛ و آن داستان شير و خرگوش است. ناگفته نماند با وجود اين‌كه داستان‌هاي مولوي به مفاهيمي بنيادين مي‌پردازد كه هميشه براي بشر يكسان باقي خواهد ماند، اما جلوه‌ها و جنبه‌هاي آن متناسب با شرايط زماني و اجتماعي متفاوت است و هركس به فراخور بينش، درك و عقل خود و متناسب با زمان و شرايط اجتماعي‌اش، برداشت و مصداق آن را يافته و توشه‌اي از آن مي‌برد. هدف مهم مولوي در بازگويي اين داستان پرداختن به جبر و اختيار و توكل و خودشكني و دست برداشتن از خودپرستي است ولي نقد رفتار شير به‏عنوان نمونه و نماد بسياري از مديران امروزي است.

 در اين داستان، همه‏چيز از يك جلسه آغاز مي‏شود. در این جلسه قرار است پيماني مهم ميان شير، پادشاه جنگل و جانوران شكاری بسته شود تا همگان به آرامش برسند ولي حرص و آز (كه بيماري مهم حاكم بر بازار امروز ماست) مهري بر چشم و گوش شير مي‏نشاند كه موجب مي‏شود اشتباهات مهم و سرنوشت‏ساز از او سر بزند و نتواند ريسك‏هاي تصميم خود را ارزيابي و مديريت كند. در نتيجه آينده جور ديگري رقم مي‏خورد. گذشته از وجوه معنوی داستان، پندهای مدیریتی مهمی نیز در لابه‏لاي آن تنيده شده كه به مهم‏ترين آن‏ها خواهيم پرداخت.