By Prashant Kale/ Harbir Singh/ Anand Raman
نوشته: پراشانت كاله، هاربیر سینگ و آناند رامان
ترجمه: شهلا برجعلی لو
تملك معمولا نشانه مرگ یكی از شركت‌های درگیر است. حدس این‌كه كدام طرف بازنده است كار سختی نیست. برخی شركت‌ها در بازارهای نوظهور با دست‌كشیدن كامل از این روش، هویت شركت‌هایی را كه به تملك درمی‌آورند حفظ كرده و به آن‌ها استقلال عمل كم‌وبیش كامل می‌دهند. تملك‌كننده‌هایی چون گروه بیرلا، گروه ماهیندرا و گروه تاتا در هند، گروه اولكر در تركیه و گروه آمبو در برزیل، تیم‌های مدیریتی شركت‌های تملك‌شده، از جمله مدیران‌عامل آن‌ها را نیز حفظ كرده‌اند. صاحبان جدید، ارزش‌ها را مشخص كرده و حس تازه‌ای از هدفمندی در شركت‌های تملك‌شده ایجاد می‌كنند، اما آن‌ها را در فعالیت‌هایشان آزاد می‌گذارند.
برخی شركت‌ها نسبت به سایرین در استفاده از رویكرد شراكت مزیت دارند. سازمان‌هایی با فرهنگ همكاری و مشاركت، آسان‌تر از شركت‌هایی با سبك سلسله‌مراتبی و فرماندهی قادر به استفاده از این رویكرد هستند. مدیران ارشد شركت‌های تملك‌كننده باید بیش‌تر از طریق تاثیرگذاری به دنبال دستیابی به اهداف باشند تا كنترل. رویكرد شراكت نیازمند رهبرانی است كه تحمل ابهام بالا را دارند. احترام به ایده‌های جدید ضروریست و مدیران باید با كشف نقاط قوت شركت‌های تملك‌شده خود در مقابل وسوسه تحمیل روش‌های خود در انجام كارها مقاومت كنند. این خصوصیات در دی.ان.اِی برخی سازمان‌ها موجود است، اما سایرین باید آن را در خود ایجاد كنند.