By Thomas H. Davenport/ Laurence Prusak/ H. James Wilson
نوشته: تومان داونپورت و لارنس پروساک و جیمز ویلسون
ترجمه: پرستو معین الدینی
در سازمان شما قهرمانی گمنام حضور دارد. همان كسی كه ایده‌های نو برای مدیریت برتر را می‌آورد. او در زمره نوآوران محصول یا خدمات نیست كه كامیابی‌هایشان با سروصدا جشن گرفته می‌شود. او برای مثال همان مدیری است كه اولین بار ایده «ارزیابی متوازن» یا «اختیار واقعی خرید سهام» را مطرح كرد. نوآوری‌های مدیریتی روزبه‌روز بیشتر به یك منبع مهم مزیت رقابتی بدل می‌شوند، به‌ویژه با در نظر گرفتن سرعتی كه نوآوری‌های محصول تقلید می‌شوند. اما این كار خودبه‌خود اتفاق نمی‌افتد و نیاز به نوعی خاص از افراد است تا پذیرای ایده‌های نوین مدیریتی و راهگشای تحقق آنها در سازمان باشند.
نگارندگان مقاله، به‌تازگی صد نفر از چنین افرادی را مورد مطالعه قرار داده‌اند تا دریابند آنها چگونه ایده‌های نو را در سازمان‌هایشان جامه‌عمل می‌پوشانند. آنها دریافته‌اند افراد مزبور نوعی خاص و متمایز از افراد عمل‌گرا هستند كه می‌توان گفت بیش از آن كه شبیه همكارانشان باشند، به همتایان خود در دیگر سازمان‌ها شباهت دارند و از روشی مشابه برای كار كردن پیروی می‌كنند. «ایده‌ورزان» (چیزی كه نگارندگان مقاله آنها را می‌نامند) كار خود را با جستجوی علاقه‌مندانه ایده‌ها آغاز می‌كنند. تمامی آنها خوانندگان حریص و مشتاق ادبیات مدیریت هستند و با شوروشوق در كنفرانس‌های مدیریتی حاضر می‌شوند. بسیاری از آنها روابط دوستانه با صاحب‌نظران و سردمداران مدیریت و كسب‌وكار دارند. آنها وقتی ایده‌ای را ارزشمند تشخیص دهند، آن را به قالب نیازهای خاص سازمان خود درآورده، آنگاه برای عرضه آن به مدیران ارشد و مدیران میانی به تكاپو می‌افتند. سرانجام هم با تجربه كردن‌های كوچك توپ را به حركت در می‌آورند. اما وقتی حركت آغاز می‌شود و دیگران به‌راه می‌افتند، آنها خود را كنار كشیده، اجازه می‌دهند دیگران كار را به‌انجام رسانند.
در این مقاله، نگارندگان، ویژگی‌ها و خصوصیات ایده‌ورزان را شناسایی و راهبردهایی را برای مدیریت خردمندانه آنها پیشنهاد می‌كنند.