By Jane McGonigal

نوشته: جین مک گونیگال

به‌عنوان یک طراح بازی، اغلب به کمک‌کردن بهمردم برای اتلاف بیهوده بخش قابل‌توجهی از زندگی آن‌ها متهم می‌شوم. تعجبی هم ندارد که در سرتاسر جهان، ما هفت‌ميليارد ساعت در هفته صرف بازی‌های ویديویی می‌کنیم: تنها سيصدمیلیون دقیقه در روز برای بازی «پرندگان عصباني» که به‌ظاهر هیچ فایده‌ای ندارد.

اما بنابه تحقیقات، درگیرشدن در بعضی فعالیت‌هایی که آن‌ها را بی‌حاصل فرض می‌کنیم (مانند تمرینات کوچک) در واقع می‌تواند به‌ویژه در محل کار، یک روش هوشمند برای صرف زمان باشد. این تمرینات می‌توانند باعث شوند افراد برای حل مسئله با تدبیر بیش‌تری عمل کنند، تشریک‌مساعی خود را افزایش دهند و به احتمال کم‌تری در وضعیت دشوار دست از کار بکشند. به‌عبارت دیگر، باعث استقامت[2] بیش‌تر در افراد می‌شوند. به این دلیل است که من اتلاف‌وقت به مدت چهار دقیقه در ساعت را به‌عنوان هدف شخصی تعیین کرده‌ام.

بعد از بستري‌شدن به مدت سه‌ماه به دلیل صدمه ناشی از ضربه مغزی، شروع به غوطه‌ورکردن خود در علم استقامت کردم. به من دستور داده شده بود که به مغزم اجازه استراحت دهم: نه ایمیلی، نه نوشتنی و نه دویدنی. هر شب وقتی به تختخواب می‌رفتم حسی مانند این داشتم که کل روز من بیهوده بوده و این موضوع مرا مضطرب و غمگین می‌کرد. متوجه شدم این بیهودگی زیاد مرا دیوانه می‌کند، مگر این‌که می‌توانستم تعریف دوباره‌ای از معنای بهره‌وري برای خود داشته باشم. به فعالیت‌هایی فکر کردم که بهبودی مرا سرعت مي‌بخشید: چیزهای کوچکی که می‌توانست باعث شود احساس شادی کنم و دارای ارتباط خاص و خلاق باشم.