By Jim Sharpe/ James Weber

نوشته: جیم شارپ

ترجمه: رامک فداییان

به‏نظر مي‏آمد سوزي گوردون و آنتونيو باريل هيچ‏گاه زمان مناسبي براي صحبت‌كردن پيدا نمي‏كنند. اين زوج (مالكان بوتوني، يك شركت توليدي واقع در ميلان و والدين دو دختر دو و سه ساله) دست‌وبالشان كاملا پر بود.

كاميلا، دختر جوان‏تر پس از آن‏كه خواهرش لوچيا قاشق چوبي را از دستش چنگ زد، فرياد كشيد: «نوبت من است! من هم مي‏زنم!» آنتونيو مشغول كمك به دخترانش در تهيه پن‌كيكي بود كه قرار بود با استفاده از مخلوط سوغات مادربزرگ بچه‏ها از آمريكا تهيه شود. او قاشق را برداشت و به كاميلا داد. لوچيا ناگهان با گريه خود را زمين انداخت.

آنتونيو سعي كرد او را ناديده بگيرد. به سوزي كه در حال ريختن يك فنجان قهوه بود گفت: «خب گفتي چيزي هست كه مي‏خواهي درباره‏اش صحبت كني؟»

سوزي در ميان شيون و گريه لوچيا پاسخ داد: «بله، ولي شايد بهتر باشد تا وقتي اوضاع آرام شود، صبر كنيم.»

از كشو قاشق چوبي ديگري برداشت و به لوچيا داد. سوزي هم خميرمايه را در دو كاسه جداگانه ريخت تا هر دو دختر بتوانند هم بزنند.