نوشته: فابیو ویله گاس
ترجمه: دکتر محسن قدمی
معمولا وقتی شرکت‌ها ادغام می‌شوند، این حق را به‌دست می‌آورند که در مورد تجدید شناسه[2] اقدام کنند. در مورد شرکت‌های هواپیمایی، لوگوی موجود تازه به‌سرعت راه خود را برای رنگ‌آمیزی روی هواپیماها، تغییر لباس‌های کار و نشانه‌های جدید در فرودگاه‌ها باز می‌کند. اما بعد از این‌که دو شرکت آویانکا و تاکا (هر کدام با میراث، فرهنگ و کسب‌و‌کار غنی خود) ادغام شدند، ما در اعمال تغییرات چندان عجله نکردیم. در حقیقت، ما بیش از سه سال برای تغییر چهره شرکت صبر کردیم.
می‌دانستیم می‌خواهیم عملیات را باهم یکی کنیم و این کار به ما فرصتی یک‌باره می‌دهد. رویای من ایجاد یک شرکت هواپیمایی خاص آمریکای‌لاتین بود. اما می‌دانستم آن‌چه را که در خیال دارم با آن‌چه در روزهای نخستین ادغام بودیم فاصله زیادی دارد.
تصمیم گرفتـیم چشم‌انداز، فرهنگ و عملیات دو سازمان را مقدم بر عرضه یک شناسه واحد، یکی کنیم. این یک تصمیم دشوار بود. یک رهبر دیگر ممکن بود به‌شدت بر این باور باشد که یک هویت الهام‌برانگیز جدید می‌تواند به یکپارچگی کمک کند. اما ما می‌خواستیم با تمام اعتبار کامل آغاز کنیم. نمی‌خواستیم شناسه‌سازی در نظر مشتریان تضادی با تجربه واقعی آن‌ها داشته باشد. مهم‌تر از آن، من می‌خواستم هجده‌هزار نفر کارکنان ما ورای سابقه متفاوت و فرهنگ‌های مجزا، نمایانگر یک آویانکای جدید باشند و خود را عضوی از خانواده این شرکت «چندملیت لاتینی» احساس کنند. آری، گرچه ادغام یک تصمیم استراتژیک بود، ولی می‌دانستم موفقیت آن یک چالـش انسانی است