نوشته: رایان ماتیوس و واتز واکر
ترجمه: هایده سعیدی
مزیت افراد نامتعارف
چگونه ایده‌های حاشیه‌ای، بازارهای انبوه خلق می‌كنند
در اوایل انقلاب اینترنت، اساتید مسلم کسب‌وکار پیش‌بینی می‌کردند، شرکت‌ها ناچار خواهند بود فعالیت‌های تحقیق و توسعه خود را بر روی بخش‌های خاصی از بازارهای مصرف متمرکز کنند كه به‌نحو فزاینده‌ای تكه‌تكه و پراكنده می‌شوند. مشتریان پولدار که مجذوب فن‌آوری تعاملی شده‌اند، خواهان محصولات خاص کاملاً منطبق با نیازهایشان می‌شوند. حتی ممکن است روند همکاری «جوامع وب» (که علایق بسیار خاصی دارند) با شرکت‌های مورد نظرشان منجر به ایجاد محصولات جدید شود.
تحلیل رشد شگفت‌انگیز سرمایه‌داری
این روزها دوگانگی حیرت‌آوری در عالم کسب‌وکار ایجاد شده است. از یک سو، خبرگان کسب‌وکار اغلب از نوآوری به عنوان طلسمی که به شرکت‌ها مزیت خارق‌العاده‌ای در مقابل رقبا می‌دهد، یاد کرده و از آن بسیار تجلیل می‌كنند، از سوی دیگر، مدیران هر روز بیش از قبل از کوتاهی دوره بازگشت سرمایه نوآوری گله‌مندند و از اینکه چگونه رقابت شرکت‌ها را وادار ساخته تا مرتباً برای حفظ پیشگامی در بازار دست به نوآوری زنند، اظهار تاسف و نارضایتی می‌کنند. این یک پدیده زودگذر اقتصاد نو نیست: مطالعات نشان می‌دهد، مدت زمانی که لازم است یک محصول یا روش جدید موردتقلید رقبا قرار گیرد، طی قرن بیستم بسیار کوتاه‌تر شده است. بدتر اینکه به نظر می‌رسد صنایعی که با سرعت و شدت بیشتری دست به نوآوری می‌زنند سودآورتر از آنهایی نیستند که در حد معمول این کار را انجام می‌دهند. به نظر می‌رسد کسب‌وکارهای متکی بر نوآوری به جای پیشرفت به‌واسطه عملکرد قهرمانانه‌شان، وارد یک بازی موش‌دوانی شده‌اند.