آن‌چه ماریوت، جنرال‌الکتریک، و دیگر شرکت‌های متداول از اقتصاد اشتراکی[1] می‌آموزند.

نوشته: ريچل باتسمن

ترجمه: سيدحسين كاظمي

دو سال پیش، پگی فنگ‌رو متوجه پدیده نومیدکننده‌ای شد. این مدیر ارشد فروش و بازاریابی بخش آسیاپاسیفیک شرکت ماریوت، دریافت که اتاق‌های کنفرانس هتل آن‌چنان که باید مورد استفاده قرار نمی‌گیرند: ‌هنوز افرادی را می‌بیند که لابی‌ها و رستوران‌های ماریوت را به دنبال گوشه دنجی برای کار می‌گردند. وی می‌گوید: «فکر می‌کردم درست نیست مهمانانمان نتوانند به‌راحتی به فضاهای خالی دسترسی پیدا کنند.» در نتیجه ابتکارهای این خانم، در سال 2012 ماریوت با همکاری لیکوییداسپیس، (بستر (پلتفورم) برخطی که اجازه می‌دهد افراد به‌سرعت فضاهای کاری منعطف را به‌صورت ساعتی یا روزی رزرو کنند) به آزمون این نحوه رزرو در چهل هتل در واشنگتن و سان‌فرانسیسکو پرداخت. فنگ‌رو می‌گوید: «فقط رزرو فضاها توسط مهمانان مطرح نبود، بلکه دیگر افراد از وکلا گرفته تا کارگران مستقل تا مشاوران ‌را نیز شامل می‌شد.» هم‌اکنون 432 هتل ماریوت فضاهای جلساتشان را با لیکوییداسپیس فهرست می‌کنند و از آن‌جا که بسیاری از کسانی که فضاها را رزرو می‌کنند مهمان نیستند، این تشکیلات به ماریوت در یافتن مشتریان جدید کمک می‌کند. گلن هاروِل که هم‌اکنون هدایت این برنامه را به‌عهده دارد می‌گوید، «برنامه فضایاب»[3] گواهی است که ماریوت... می‌خواهد ماهیت هتل‌داری را تغییر دهد.»