By Thomas Choi/ Tom Linton
نوشته: توماس چوي و تام لينتون
ترجمه: احمد عیسي خانی
در 25 سال گذشته، سازندگان محصولات نهایی، مديريت زنجيره تامين خود را به گروهي از تامينکنندگان لایه اول واگذار کردهاند. هرچند چنين رويکردي سازندگان محصولات نهایی را از کارهای ساخت و سرپرستي زيرمجموعههای تامين رها ميسازد، معرفي محصولات را سرعت ميبخشد و تخفيفات عمده ناشی از خريدهاي عمده را برای آنها قطعی ميسازد، اما اين اقدام بسيار فراتر رفته است. در اين مقاله چوي از دانشگاه آريزونا و لينتون مدير سابق تدارکات ال.جي.الکترونيکس به مخاطرات دادن قدرت بيش از اندازه به تامينکنندگان لایه اول اشاره ميکنند: اين کار توانايي مونتاژکنندگان براي کنترل هزینهها، همراهی با پيشرفتهاي حساس فناوري و چرخشهای تقاضا و حصول اطمينان از سازگاري اجتماعي و زيست محيطي عمليات تامينکنندگان را تضعيف ميکند.
راهحل اين است که سازندگان محصولات نهایی بهصورت گزينشی با تامينکنندگان کليدي لایه پايينتر ارتباط مستقيم برقرار کنند. سازندگان محصولات نهایی بهويژه بايد با فروشندگاني روابط نزديک داشته باشند که دارای تاثيرات چشمگير روي بهاي تمامشده کالاي فروختهشده، قابلیت قوي براي نوآوري و ريسک پايدار و درک روشنی نسبت به روندهاي مهم هستند. پیادهسازی اين رويکرد ساده نيست و ممکن است نيازمند تجدید سازمان کليه وظايف خريد باشد. اما براي توليدکنندگاني که ميخواهند از رقبا پيش باشند حياتي است.