By Ian I. Mitroff/ Murat C. Alpaslan
نوشته: یان میتروف
ترجمه: دکتر محمدابراهیم محجوب
چگونه میتوان برای هر بدآمدی، حتی آنهایی كه در پندار نمیآیند، آماده شد؟ این‌كار چنان سنگین و بیدروپیكر مینماید كه بسیاری از شركتها حتی فكرش را نمیكنند. پژوهش بیست‌ساله نگارندگان این نوشتار نشان میدهد كه سه‌چهارم شركت‌های مجموعه فورچون 500، فقط برای رویارویی با بدآمدهایی آمادگی دارند كه پیشتر، نمونه آن را از سر گذراندهاند و نه همه آنها. جای افسوس دارد، زیرا این پژوهش نشان میدهد كه شركت‌های آماده رویارویی با بدآمدها، در قیاس با رقیبان بیدفاع، عملكرد مالی بهتری دارند و خوشنامتر و دیرپاترند.
شركت‌های آماده، برای بهكارگیری موثر نیروی خود از رویه‌ای منظم پیروی میكنند. آنها، افزون بر برنامهریزی برای آمادگی در برابر آذرنگهای خداداد، بدآمدهای بشرداد را دو دسته میكنند: بدآمدهای غیرعمد یا «بههنجار» مانند حادثه نفتكش اكسان‌والدز و بدآمدهای عمدی یا «نابههنجار» مانند تبهكاری در فراوردهها. آنها سپس میدان اندیشه را برای دربر گرفتن چنین حوادث احتمالی، گام‌به‌گام فراختر میكنند. مثلاً به راههای آسیبپذیری صنایع دیگر میپردازند و از كسانی بیرون از سازمان، از جمله خبرنگاران كارآگاه و حتی بزهكاران پیشین نظر میخواهند.
گر چه میدان اندیشه این شركتها دربارة حوادث احتمالی فراخ است، اما هنگام اقدامات پیشگیرانه، تنگ عمل میكنند. همانگونه كه شركت‌های هواپیمایی، در هر پرواز، اقدامات ایمنی مفصل را تنها در مورد چند مسافر انگشتشمار به‌اجرا میگذارند، شركت‌های هوشیار نیز هرساله فكر و منابع خویش را روی شمار اندكی از تاسیسات خود كه بهشكل تصادفی برگزیده میشوند، متمركز میسازند. این كار، در عین افزایش گام‌به‌گام آمادگی سازمان برای رویارویی با بدآمدها، موجب كاهش احتمال یورش به كل تاسیسات سازمان میشود.
شركت‌های مهیای بدآمد میدانند فجایع را نمیتوان از روزنه هزینه‌فایده مدیریت كرد و دقیقاً به دلیل آن‌كه پیامد حوادث، پیشبینیپذیر یا مهارپذیر نیست، كوشش خود را صرف پیشگیری از حوادث میكنند، نه مهار آنها پس از وقوع.