By Jeff Kehoe

نوشته: جف کهو

ترجمه: دکتر جعفر خیرخواهان

در بازی بسکتبال دونفرهْ دو حالت برای بازی‌کردن وجود دارد: در حالت «برنده» آن شخصی که امتیاز می‌گیرد صاحب توپ در نوبت بعدی است و شانس دوباره امتیاز گرفتن و برنده‌شدن را خواهد داشت. در حالت «بازنده» آن کسی که طرف مقابلش امتیاز گرفته، توپ را در اختیار می‌گیرد و این شانس را دارد که امتیازش را به امتیاز نفر اول برساند. زمانی که بچه بودم در حیاط کوچک پشت خانه‌مان در حالت بازنده بازی می‌کردم، به این خاطر که اساسا این روش منصفانه‌تر به‌نظر می‎رسید. ولی هنگامی که در حیاط خانه فرد دیگر بودم یا در برابر بازیکن بزرگ‌تر یا قوی‌تر در بازی کردن قرار می‌گرفتم، اغلب مجبور بودم حالت «برنده» بازی کنم، چون طرف مقابل بود که قاعده بازی را تعیین می‌کرد. اکنون شواهد انبوهی حکایت از این دارد که اقتصاد و جامعه ایالات‌متحده به سمت مدل «برنده» حرکت می‌کند، و شهروندان بیش‌تر و بیش‌تری را با احساسی شبیه «بازنده‌ها» یعنی سردرگم و خشمناک تنها می‌گذارد. نتیجه این روند را نابرابری درآمد (یا دقیقا نابرابری) می‌‌نامیم.