By Jeffrey Pfeffer[1]

نوشته: جفری ففر

چند سال پیش یک کمیته جبران خدمت که من هم در آن عضویت داشتم، مي‌خواست در مورد اعطاي اختيار خريد سهام به تیم مديریت ارشد تصمیم‌گیری كند. در آن زمان دونالد همبریک از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا به‌تازگی نتایج پژوهش‌هایروشنگرانه خود را در مورد تاثیر اعطای اختيار خريد سهام بر رفتار خطرپذیری شرکت‌ها منتشر کرده بود. وقتی از مشاور جبران خدمت شرکت پرسیدم، آیا آن مقاله را خوانده؟ پاسخ منفی بود. او به پیشنهاد من براي فرستادن این مقاله به همراه تعدادی مقاله مهم دیگر برايش تمایلی نشان نداد.

چه‌طور ممکن است کسی که مبلغ قابل‌توجهی برای دادن مشورت به ما دریافت می‌کند تا این اندازه در برابر شواهدی که شايدتصمیمات ما را غنی‌تر سازندبی‌تفاوت باشد؟ و چرا همکاران من در هیات‌مدیره این امر را دلیلی برای بازنگری تصمیم خود در مورد انتخاب مشاور نمی‌دانستند؟ ناامید بودم، اما تعجب نکرده بودم. در واقع، رفتار مشاور ما غیرعادی نبود. وقتی این داستان را برای دیگران در صنعت مشاوره منابع انسانی تعریف می‌کنم،بیش‌ترآن‌ها فکر می‌کنند در مورد یکی از کارکنان آن‌ها صحبت می‌کنم...