نوشته: جوآن ویلیامز و امی کادی
بیش‌تر مدیران می‌دانند که بهتر است آشکارا نگویند که «این کار مناسب خانم‌ها نیست.» اما در کمال شگفتی، بسیاری هم سوگیری خود در مورد مادران و سایر مراقبت‌کنندگان را به‌صراحت بیان می‌دارند. این نوع تبعیض در قالب اظهارنظرهایی مانند «آیا از این‌که فرزندان خردسالتان را در منزل رها می‌کنید، احساس بدی ندارید؟»؛ فرضیاتی در مورد عدم‌پایبندی مادران به کار یا ناتوانی آن‌ها در انجام بار کاری بیش‌تر و تفاوت‌های فاحش در پرداخت حقوق و فرصت‌های ارتقای شغلی نمود می‌یابند.
نویسندگان مقاله (یک استاد برجسته کالج حقوق هستینگ دانشگاه کالیفرنیا و یک دانشیار دانشکده کسب‌وکار هاروارد) می‌گویند، چنین رفتاری می‌تواند شرکت شما را به‌دردسر قانونی اندازد. بین سال‌های 1998 تا 2008، تعداد دعاوی حقوقی مربوط به مسئولیت‌های خانوادگی در ایالات‌متحده، حدود چهارصد درصد افزایش یافته است. نسبت پیروزی این پرونده‌ها در دادگاه فدرال بالاست و حدود دوسوم آن‌ها برنده می‌شوند که در حدود دوبرابر بیش از موفقیت پرونده‌های مربوط به همه موارد تبعیض‌های شغلی است. این فقط مادران نیستند که شرکت‌ها را به دادگاه می‌کشانند: مردان و افرادی هم که از والدین سالمند خود مراقبت می‌کنند، شکایت‌هايی را در مراجع قانونی طرح می‌کنند و رای دادگاه‌ها به نفع آن‌ها صادر می‌شود.
مدیران باید از هزینه‌های این نوع رفتارها که می‌تواند شامل پرداخت جرایمی بالغ بر میلیون‌ها دلار، تبلیغ منفی علیه شهرت سازمان و از دست دادن کمک‌کنندگان ارزشمند می‌شود، آگاه باشند. برای اجتناب از این هزینه‌ها، باید خود (و کارکنانشان را) در زمینه قانون، تلاش برای حذف هر نوع ابراز نظر منفی که در سازمان با کارکردن بر اساس ساعات کاری شناور همراه است و برقراری سیاست‌های روشن در مورد تب