By Kimberly o Neill Packard and Forest Reinhardt

نوشته: کیمبرلی اونیل پاکارد و فورست راینهارد

ترجمه: عباس تجلی

اگرچه تدوين توافقنامه كيوتو به عنوان يك طرح بين المللي براي محدودكردن توليد دي اكسيدكربن و ديگر گازهاي گلخانه اي در جو زمين، قابل تقدير است، اما درهرحال گرم شدن كره زمين به تدريج جايگاه ويژه اي را در دستور كار كارشناسان تجارت و كسب و كار به خود اختصاص داده است. مطابق توافقنامه، دانشمندان در مورد اين نكته كه تغيير آب و هوا تهديدي است كه بايد جدي گرفته شود، به توافق رسيده اند. پيام ديگر توافقنامه اين است كه اگرچه الگوهاي آب و هوايي يك شبه تغيير نمي كنند، اما محدوديت ها و قوانيني كه براي كنترل آن طراحي مي شوند، ممكن است خود، عاملي براي تحت تأثير قراردادن جريان كسب و كار باشند. در هر صورت، كارشناسان بسياري كه با چنين مسئله پيچيده اي روبرو شده اند، نمي دانند از كجا بايد آغازكنند. آنان به طور طبيعي در مورد محدوديت ها و قوانين احتمالي جديد حالت دفاعي به خود مي گيرند، درمورد هزينه ها مشكل دارند و نيز تحت فشار جزئيات علمي موضوع قرارگرفته اند. ولي به هرحال اگر تصوركنيم مسئله خود به خود از بين خواهدرفت، چندان منطقي نخواهدبود. يك راه ملموس براي آغاز روبروشدن با مسئله، اين است كه نگاه عميق تري به مخاطرات و فرصت هاي غيرقابل اغماضي كه به همراه تغييرات آب و هوا وجوددارد، بيفكنيم. پتانسيل موجود در تغييرات قوانين را ببينيم و به دغدغه افكار عمومي بينديشيم. شركت هاي آينده نگر كه در محدوده وسيعي از صنايع، از انرژي تا بيمه و اتومبيل، قراردارند، در حال جستجوي راه هايي هستند كه تأثيرات هوا را بر عمليات خود كاهش دهند و چهارچوب هايي تدوين مي كنند كه قوانين احتمالي طراحي شده توسط دولت ها را شكل دهد و نيز افكار عمومي را از تلاش هايي كه براي كم كردن مشكلات تغيير آب و هوا مي كنند، آگاه سازند.