By Lisa Burrell

نوشته: لیزا بورل 

ترجمه‌: فریبا یاوری

رهبران خیرخواهْ پیوسته می‌اندیشند چه میراثی به یادگار می‌گذارند و از خود می‌پرسند: چگونه یاد خواهم شد؟ چه میراثی باقی خواهم گذاشت؟ کدام اندیشه‌ها و ارزش‌ها پس از من باقی خواهند ماند؟ این سوالات آن‌قدر عمیق هستند که ترجیح می‌دهید به زندگی ادامه داده، بگذارید دیگران در موردش ستایش کنند، اما زندگی‌نامه‌های اندیشمندانه راهی برای چالش با این افکار هستند. امسال سه کتاب از متفکران و مجریان بزرگ  به‌چاپ رسیده که در سال‌های آخر عمر نوشته‌اند و بینش‌های ارزشمندی درباره آن‌چه مهم و پایدار است فراهم می‌کنند.
بیایید با «شمعی کم‌سو در تاریکی» نوشته زیست‌شناس تکاملی، ریچارد داوکینز، شروع کنیم. با وجودی که وی شهره به بی‌حرمتی است، محرک واقعی این کتاب اوْ حسی از احترام است. در ۷۴ سالگی هم‌چنان به‌شدت شیفته جهان طبیعی بوده و اشتیاقش به شاهدْ مسری است. به نظر او، توقف تحقیقات پس از رسیدن به نتیجه مطلوب یکی از بزرگ‌ترین اشتباه‌هاست. وی درباره علم سخن می‌گوید، ولی در عصر علم تحلیلْ این اندرزها می‌توانند برای همگان مفید باشند.