By Nitin Nohria
نوشته: نیتین نوهریا
ترجمه: دكتر ابوالقاسم پوررضا
چند سال پيش يكي از بستگانم از هند که براي میهمانی آمده بود مريض شد. خيلي زود روی برانکاردی در بيمارستاني دراز شده بود كه توسط افرادي روپوش‌پوش محاصره شده بود که بسیاریشان به‌شدت بي‌تجربه بودند.
اين پديده‌اي رايج در بوستون است. بسياري از بيمارستان‌هاي عالی ما، وابسته به دانشكده‌هاي پزشكي هستند و به اين دليل پر از دانشجوياني هستند كه براي دكتر شدن تعليم مي‌بينند. سپردن سلامت خود دست افرادي كه هنوز در مرحله تعليم هستند مي‌تواند ناراحت‌كننده و حتا ترسناک باشد. اما هر وقت در چنين موقعيتي قرار مي‌گيرم، به‌خاطر مي‌آورم كه به‌عنوان بيمار تعهداتي براي كمك به تربيت نسل بعدي پزشكان دارم. هم‌چنين در اين فكرم كه حرفه پزشكي چه خوب افراد تحت تعليم خود را نظارت مي‌كند، اختيارات كافي به آن‌ها در يادگيري مي‌دهد و در عين حال، احتمال آسيب‌رساني آن‌ها به بيماران را به‌حداقل مي‌رساند. تجربه باليني كسب‌شده توسط پزشكان تازه‌وارد يك مثال برجسته از نحوه پرداختن دانشكده‌هاي تخصصي به «شكاف بین دانش و عمل» است.
به‌طور كلي، دانشكده‌هاي پزشكي در اين خصوص بسيار بهتر از دانشكده‌هاي کسب‌وکار هستند، اما يك مزيت هم دارند: هر بيمارستان از يك جریان مستمر بيماران برخوردار است كه مي‌تواند در اختيار دانشجويان قرار دهد. قراردادن دانشجويان کسب‌وکار در موقعيت‌هاي دنياي واقعي، بسيار چالش‌برانگيزتر است. با وجود این، دانشكده‌هاي کسب‌وکار نياز به كار سخت‌تر براي كاهش شكاف دانش و عمل دارند.