Francesca Gino/ Katherine Coffman

نوشته: فرانسیسکا جینو و کاترین کافمن

ترجمه: دکتر یحیی یحیایی

بسیاری از شرکت‏ها برای ‏این‏که متنوع‏تر، منصفانه‏‌تر و همه‏‌شمول‏تر شوند به سمت و سوی آموزش سوگیری ناخودآگاه روی آورده‌‏اند. آموزش سوگیری ناخودآگاه با افزایش آگاهی نسبت به میانبرهای ذهنی که به قضاوت‏‌ها‌ی عجولانه درباره استعدادها و شخصیت افراد (و اغلب بر اساس نژاد و جنسیت) می‏‌انجامد، می‏کوشد استخدام و ترفیع افراد را عادلانه‌‏تر سازد و تعاملات با مشتریان و بین کارکنان را بهبود بخشد. اما پژوهش‏‌ها نشان ‏می‏‌دهند اکثر آموزش‌‏های سوگیری ناخودآگاه، غیراثربخش هستند. مساله این است که افزایش آگاهی در مورد سوگیری کافی نیست (و حتی می‏تواند نتیجه عکس دهد) چرا که ارسال این پیام که سوگیری ناخواسته و گسترده است، ممکن است باعث شود سوگیری اجتناب‏‌ناپذیر به‌‏نظر برسد.

در مقابل، آموزش اثربخش سوگیری ناخودآگاه به شرکت‏‌کنندگان می‌‏آموزد سوگیری‏‌های خود را مدیریت کنند، رفتارهای جدید را تمرین کنند و پیشرفت خود را پیگیری کنند. این آموزش‌ها به آن‏ها اطلاعاتی می‏دهد که در تضاد با کلیشه‌ها هستند و امکان می‏دهند با همکارانی ارتباط پیدا کنند که تجربیاتی متفاوت از تجربیات آن‏ها دارند. آموزش اثربخش سوگیری ناخودآگاه، مانند جلسات آموزشی پیشین نیست، بلکه مستلزم سفر طولانی‏‌تر و تغییرات سازمانی ساختاری است.

در این مقاله، نویسندگان توضیح می‏دهند چگونه برنامه‏های دقیق سوگیری ناخودآگاه در مایکروسافت، استارباکس و سایر سازمان‏ها، به کارکنان کمک کردند بر انکار سوگیری غلبه کنند و بر اساس آگاهی خود اقدام کنند، همدلی که با سوگیری مبارزه می‏کند را توسعه دهند، شبکه‌های خود را متنوع سازند و به بهترشدن متعهد بمانند.